جادوی سیاه که به عنوان جادوگری نیز شناخته می شود، استفاده از نیروی ماوراء طبیعی برای اهداف شیطانی و خودخواهانه و انجام اعمال مخرب برای از بین بردن جسمی یا روحی یا مالی شخصی است. این کار را می توان با استفاده از مو، لباس، عکس یا نگاه مستقیم به چشم قربانی انجام داد. تمرین جادوی سیاه چیز جدیدی نیست، از نسل ها قبل انجام شده است .
مفهوم جادوی سیاه مدت‌ها جذابیتی عرفانی و اغلب شوم داشته است و تصاویری از آیین‌های تاریک، نیایش‌های اهریمنی و تعقیب اهداف خودخواهانه یا بدخواهانه را تداعی می‌کند. با این حال، فراتر از تصویرهای هیجان‌انگیز در فرهنگ عامه، ماهیت واقعی جادوی سیاه موضوعی پیچیده و چندوجهی است که غرق در تاریخ، مذهب و تکامل اعمال باطنی است. در این کاوش جامع، به ریشه‌ها، تکامل، و برداشت‌های مدرن جادوی سیاه می‌پردازیم و رابطه پیچیده آن را با قلمروهای گسترده‌تر جادو، دین، و غیبت روشن می‌کنیم.
ریشه‌های جادوی سیاه را می‌توان به نخستین تمدن‌های بشری جست‌وجو کرد، جایی که مرز بین اعمال معنوی و دستکاری نیروهای ماوراء طبیعی اغلب مبهم بود. در بسیاری از فرهنگ های باستانی، مفهوم “artes prohibitae” یا “artes magicae” ظهور کرد که به طیفی از پیشگویی ها و اعمال آیینی اشاره دارد که ممنوع یا خطرناک تلقی می شدند. اینها شامل اعمالی مانند نکرومانسی، ژئومانسی و فراخوانی موجودات اهریمنی بود که اغلب با تعقیب منفعت شخصی یا وارد کردن آسیب به دیگران همراه بود.
در طول دوره های قرون وسطی و رنسانس، جادوی سیاه با بررسی و آزار و اذیت شدید کلیسای مسیحی و تفتیش عقاید آن مواجه شد. اعمالی که به عنوان “جادوگری” یا “طلسم و جادو” تلقی می شد اغلب با مجازات های سخت برای جادوگر ها و ساحره ها از جمله اعدام مواجه می شد. با این حال، این مانع از ادامه تمرین جادوی سیاه نشد . بلکه آن تکامل یافت و با مناظر متغیر اجتماعی و مذهبی سازگار شد.
در اینجا به پایان بحث جادو چیست میرسیم . گرچه مطلب ناقص ماند ولی با توجه به محدودیتها تا جایی که توانستیم پیرامون بحث جادو چیست توضیح دادیم . از اینکه با ما بودید متشکریم .